اشعار

سفره آخر جمع شد، سائل ولی در خانه ماند            جای لبهای من میخواره بر پیـمانه ماند

دست و پا کردی برای باده‌نوشان کاری و            در دل من آرزوی خـدمت مـیخـانه ماند

عـیـد فـطـر اسـت و اول شـوال            نور عشق است و شور و جذبه و حال

بهـر توفـیـق درک ماه خـداست            قـلـب‌هـا از نــشـاط، مــالامــال

دل تا به خودش آمد و فهمید، زمان رفت            چون تیر که از چلۀ تقـدیر کمان رفت

" اوقات خوشی بود که با دوست به سر شد"            سی روز و شب وصل که چون برق جهان رفت

عـید آمد باز داغِ این پـشـیـمان تازه شد            دردهای من پس از یک ماه درمان تازه شد

روزه‌هایم روزها با خشکسالی طی شدند            در عوض در چشم خوبانِ تو باران تازه شد

چشم بر هم زدم و مـاه مبارک طی شد            حسرتِ این دل افروخته پی در پی شد

یاد باد آن همه اشک بصر و سوز دعا            یاد باد آن همه شور سحـر و شوق خدا

مژده بادا بر مسلمانان که قـربان آمده            عـیـد مـقـبـولی بـنـده نـزد یـزدان آمده

هرچه غیر اوست در این روز قربانی کنیم            در مـیان عـیـدها شمـس فـروزان آمده

می‌خواست بهانه‌ای که پُر نور شویم            از هرچه بـدی و غـیر او دور شویم

یک مـاه پر از فـرصت برگـشتن داد            یک عـیـد فـرسـتاد که مغـفـور شویم

تا پيك صبا مـژده ز عـيد رمضان داد            او باب چـنان را ز رخ مـاه نشان داد

از آتش دوزخ همه را حضرت جانان            از يُمن چنين روز بكـف خط امان داد

از محضر حق، فیضِ دعا باید خواست            این فیض، به بركتِ بكا باید خواست

در عـیدِ سعـیدِ فـطـر، عـیدى ز عـلى            پابـوسىِ حضرت رضا باید خـواست

ای خیر نالۀ سحـری صاحب الزمان            از درد ما که با خبری صاحب الزمان

ما نـدبه های پشت سـر مرکـب تـوأیم            پایان راه در به دری صاحب الزمان

شـوّال اگر نشد به محـرّم حساب کن            این روسیاه را بخـر، آدم حـساب کن

یک عمر گفته‌ام به همه نان خور توأم            لطفی کن و زکات مرا هم حساب کن

اذان عـشـق وزیـده، هـلال پـیـدا شد            هزار پنجره رو سوی حـقـتعالی شد

مراد من دم عیسی گرفت و دست قنوت            هزار مرده به صوت نمازش احیا شد

می خواست بهانه ای که پر نور شویم            از هرچه بـدی و غـیـر او دور شویم

یک مـاه پُر از فرصت برگـشتن داد            یک عـیـد فـرستاد که مـغـفـور شویم

صبح نشاط دم زد، فیض سحر مبارک           عیش صبوح مستان، بر یکدگر مبارک

عید گـشاد ابرو، بـربست رخـت روزه           این را حضر خجسته، آن را سفر مبارک

صدشکر که غرق نـور ایمان شده ایم            مـستـوجـب آمـرزش یـزدان شـده ایـم

سی روز تو میـزبـان ما بودی و بـاز            بر سـفـرۀ عـیـد فـطـر مهـمان شده ایم

خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو كنم            دل را بـه یـاد تو، ز گـنـه شسـتشـو كنم

بـار دگــر بـه درگــه لـطـف تــو آمــدم            تـا بـا سـرشك و مـاتـم دیـرینـه خو كنم

فرصت خوب رهـایی شد تمام           ماه عـشق و آشتی؛ مـاه صیـام

سـی شب مـاه خـدا پایان رسید           مـاه شــوال الـمکـرّم شد پـدیـد

شــاید کسی حــال مرا پــرسیــده باشد            یا اشــک چشمــان تـرم را دیــده باشد

 حق دارد این قلبی که مهمان خدا بود            از دوری مــاه خــدا رنــجــیــده بـاشد

بگــذشت مـه روزه، عید آمد و عید آمد           بگذشت شـب هـجران، معشوق پدید آمد

آن صبح چو صادق شد،عذرای تو وامق شد           معشوق تو عاشق شد، شیخ تو مرید آمد

چه زود از دست ما ماه خـدا رفت            مه تـسـبیح و تهـلـیـل و دعــا رفت

مــه احــیــا؛ مــه شـب زنـده داری            مه روزه مـه صـدق و صفــا رفت